Ρεπόρτερ LPJ -Καταλαβαίνεις τι συνέβη; Γιατί το έκαναν αυτό αυτοί οι άνθρωποι;
Παιδάκι-Ναι, γιατί είναι πολύ πολύ πολύ κακοί.
Οι κακοποιοί δεν είναι καλοί άνθρωποι.
Και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί γιατί αλλιώς θα πρέπει ν’ αλλάξουμε σπίτια.
Πατέρας- Μην ανησυχείς δεν θα χρειαστεί (και τον χαιδεύει στο κεφαλάκι). Η Γαλλία είναι το σπίτι μας.
Παιδάκι- Ναι αλλά υπάρχουν κακοί άνθρωποι μπαμπά (λέει με το αθώο του προσωπάκι)
Πατέρας- Κακοί όμως υπάρχουν παντού.
Παιδάκι- Έχουν όπλα όμως, μπορεί να μας πυροβολήσουν γιατί είναι πραγματικά πολύ-πολύ κακοί.
Πατέρας-Μην ανησυχείς, μπορεί να έχουν όπλα αλλά εμείς έχουμε λουλούδια.
Παιδάκι -Αλλά τα λουλούδια δεν κάνουν τίποτα, είναι για…(σκέφτεται)
Πατέρας-Και βέβαια κάνουν. Κοίτα, όλοι αφήνουν λουλούδια. Είναι για να αντιμετωπίσουν τα όπλα.
Παιδάκι- Προστατεύουν;
Πατέρας- Ακριβώς!
Παιδάκι- Και τα κεριά;
Πατέρας-Είναι για να θυμόμαστε τους ανθρώπους που έφυγαν χθες.
Παιδάκι- Τα κεριά και τα λουλούδια είναι εδώ για να μας προστατεύουν (διαπιστώνει)
Ρεπόρτερ LPJ- Ναι. Νιώθεις καλύτερα τώρα;
Παιδάκι- Ναι, νιώθω καλύτερα.
Στο ρεπορτάζ της ‘’Le Petit Journal’’ όπου ο πανέξυπνος μικρός Μπράντον μπαίνει σε διάλογο με το μπαμπά του Ανχέλ, εξυμνείτε το προνόμιο του να είσαι άνθρωπος που κοντεύουμε να το ξεχάσουμε. Κοιμόμαστε στο λοίθαργο της αιματοχυσίας, του εύκολου χρήματος και της ανυπαρξίας αξιών. Ο μικρός Μπράντον μπορεί να γίνει παγκόσμιο σύμβολο με τίτλο ‘’ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ από αυτό τον κόσμο’’
‘’Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά; έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα’’ ερμηνεύει κι ο Διονύσης Σαββόπουλος και δίκιο έχει. Η γλυκήτητα, η αθωότητα, η ευγένεια της αγνής τους ψυχούλας , η πραότητα των παιδιών είναι μοναδική και μας το αποδεικνύουν κάθε μέρα.Το αντιλαμβανόμαστε και μεις όσο μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, κατασταλάζουμε ωστόσο ο χρόνος δεν φεύγει μόνος, παίρνει μαζί του όλα αυτά τα ιδανικά και λεπτά αισθήματα με τα οποία μας προίκησε ο Μεγαλοδύναμος. Αν όντως ο χρόνος ζει εξώριστος κατά τη διάρκεια των παιδικών μας χρόνων(όπως λέει κι ο Σαββόπουλος), τότε θέλω να του ζητήσω μια χάρη : Να πάει πίσω στην εξορεία, να μπορέσει επιτέλους το ανθρώπινο είδος να ζήσει με αισθήματα ενός μικρού παιδιού. Τόσο απλά… να πάρουμε ΦΩΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ έτσι όπως μας αρέσει!
‘’Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια, κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χωρό, ο κύκλος θα γινόταν ακόμα πιο μεγάλος κι ολόκληρη τη γή μας θ’αγκάλιαζε θαρρώ…’’ Αυτοί οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου συνοψίζουν επακριβώς και συγκαιφαλαιώνουν επί της ουσίας τη βαρυσήμαντη αξία του όρου ‘’παγκόσμια ειρήνη’’ μέσα από το θείο και προσωρινό δώρο των παιδικών χρόνων του κάθε ανθρώπου.
Με τις τελευταίες θηριωδίες των μαχητών του ισλαμικού κράτους καλώς ή κακώς έχουμε παρεισφρήσει σε μια νέα πραγματικότητα, σε μία νέα τάξη πραγμάτων που καλούνται οι δύο πόλοι να σταματήσουν το βουβό και φτηνό τους παιχνίδι(μαζί με τις χώρες επιρροής τους) τα χτυπήματα κάτω από τη μέση στο βωμό του εμπορείου όπλων και κατ’επέκτασην του χρήματος. Και ενώ μαίνεται όλη αυτή η ηθική κατάπτωση, η ανθρωπότητα απειλείται άμεσα με αφανισμό, εξαύλωση, να γίνει προιόν της βαρβαρότητας και του εξανδραποδισμού του ίδιου της του γένους. Πρόκειτε για μια αυτοκαταστροφή, στην ουσία!
